Η “σύγκρουση ιδεών” θα εντείνεται όσο θα πλησιάζουμε προς τις επόμενες βουλευτικές εκλογές ανάμεσα στις δύο “σχολές” που έχουν σχηματιστεί. Από τη μία, τα κόμματα της αντιπολίτευσης έχουν ταχθεί ανοικτά υπέρ της ανάγκης να μειωθούν οι συντελεστές του ΦΠΑ στην Ελλάδα ώστε να περιοριστεί η ακρίβεια.
Από την άλλη, η κυβέρνηση δηλώνει σε ανώτατο επίπεδο -αυτό του πρωθυπουργού- ότι εφόσον το επιτρέψουν οι δημοσιονομικές συνθήκες, η προτεραιότητα θα είναι η περαιτέρω ελάφρυνση της μεσαίας τάξης με έμφαση στη μείωση του φόρου εισοδήματος. Και εδώ αρχίζει η παράθεση επιχειρημάτων. Προφανώς, δεν μπορούν να γίνουν όλα καθώς αυτό θα χτυπούσε στις δημοσιονομικές αντοχές του προϋπολογισμού ή οι ελαφρύνσεις θα “έσπαγαν” σε κομμάτια και τελικώς θα γίνονταν ανεπαίσθητες ή θα αφορούσαν λίγους.
Η μείωση του ΦΠΑ έχει το πλεονέκτημα ότι είναι ένα “οριζόντιο” μέτρο. Δηλαδή τους πιάνει όλους όσοι καταναλώνουν το αγαθό ή τα αγαθά στα οποία θα μειωθεί ο συντελεστής. Το θέμα είναι τι γίνεται στην πράξη. Εκτός από τα πάγια επιχειρήματα κατά του μέτρου (ωφελούνται περισσότερο αυτοί που καταναλώνουν περισσότερο, ωφελούνται εξίσου οι τουρίστες με τους μόνιμους κατοίκους ενώ δεν είναι καθόλου δεδομένο ότι το όφελος θα φτάσει στην τσέπη του καταναλωτή με ορατό τον κίνδυνο να χαθεί στο ενδιάμεσο στάδιο) υπάρχει και ένα άλλο ζήτημα: Ποιοι συντελεστές θα μειωθούν και ποιοι θα ωφεληθούν;
Αν η μείωση γίνει στον βασικό συντελεστή (στο 24%) θα αφορά στο 38% της κατανάλωσης και της παροχής υπηρεσίας της χώρας καθώς σε αυτό το ποσοστό επιβάλλεται ο βασικός συντελεστής (σ.σ είναι ο χαμηλότερος στην Ευρώπη συγκριτικά με άλλες χώρες και αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι πολλά προϊόντα και υπηρεσίες είναι σήμερα στο 13%). Αν πάλι πας στα τρόφιμα, το κέρδος για τους καταναλωτές (αν περάσει στην κατανάλωση) θα είναι μικρό και θα αντιστοιχεί σε ένα ποσοστό της τάξεως του 1-2% στην τελική τιμή του προϊόντος.
Η μείωση του φόρου εισοδήματος από την άλλη, συνιστά ένα πιο “στοχευμένο” μέτρο και ελεγχόμενης απόδοσης. Δεν θα ωφεληθούν αυτοί που δεν πληρώνουν φόρο: Είναι οι χαμηλόμισθοι (οι οποίοι όμως ενισχύονται από την αύξηση του κατώτατου μισθού με ρυθμό υψηλότερο του πληθωρισμού) και ταυτόχρονα δεν ενισχύονται και οι κατά σύστημα φοροφυγάδες.
Κερδίζει ο “πυρήνας” του εργατικού δυναμικού με τους “μεσαίους μισθούς” οι οποίοι δεν έχουν αυξηθεί αντίστοιχα με τον κατώτατο (σ.σ και σε κάποιες περιπτώσεις έχουν αυξηθεί λιγότερο από τον πληθωρισμό) με τα αποτελέσματα να είναι άμεσα καθώς περιορίζεται η παρακράτηση φόρου (άρα αυξάνονται τα καθαρά).
Επίσης, δίδεται μια ακόμη ώθηση στην κατεύθυνση της αύξησης των καθαρών αποδοχών κάτι που συνιστά αυτή τη στιγμή προτεραιότητα. Όχι μόνο για το εγχώριο εργατικό δυναμικό αλλά και για τη μάχη επαναφοράς εργαζομένων από το εξωτερικό. Αυτή τη στιγμή, η Ελλάδα έχει μείνει πολύ πίσω στο θέμα των κρατήσεων που επιβάλλονται στους μισθούς με αποτέλεσμα το πρόβλημα να γίνεται ακόμη μεγαλύτερο.
Δεν είναι μόνο το γεγονός ότι εφαρμόζουμε ανώτατο συντελεστή 44% στην κλίμακα. Είναι και το ότι το 44% εφαρμόζεται από πολύ χαμηλά (40.000 ευρώ) με το όριο αυτό να έχει παραμείνει αμετάβλητο εδώ και πολλά χρόνια.
thetoc
