Αυτό στην πράξη σημαίνει ότι δεν θα έχουμε μία ανατροπή του μισθοδοτικού και θεσμικού καθεστώτος προστασίας των εργαζομένων, αλλά και ταυτόχρονα μια άρση της στρέβλωσης του αθέμιτου ανταγωνισμού των επιχειρήσεων
Η Εθνική Κοινωνική Συμφωνία μεταξύ των Κοινωνικών Εταίρων και του Υπουργείου Εργασίας και Κοινωνικής Ασφάλισης αποτελεί ένα σημαντικό και ιστορικής αξίας γεγονός, που προσομοιάζει με την ψήφιση του συνδικαλιστικού νόμου 1264/1982 από όλα τα κόμματα της τότε Βουλής, αλλά και του νόμου 1876/1990 για τις συλλογικές διαπραγματεύσεις στην Ελλάδα από την τότε οικουμενική κυβέρνηση Ζολώτα. Το πρόσημο της συμφωνίας αυτής είναι ανεπιφύλακτα θετικό.
Οι παρεμβάσεις έχουν μία σημειολογική σημασία, κυρίως ως προς το γεγονός ότι καταργούνται μνημονιακές διατάξεις, αλλά και που πρακτικά αφορούν άμεσα την τσέπη των εργαζομένων, αλλά και τη δυνατότητα ενός κακού διευθυντικού δικαιώματος, της μείωσης μισθών που θα μπορούσε ο εργοδότης να ασκήσει την περίοδο που έληγε μια συλλογική σύμβαση εργασίας.
Σύμφωνα με τις ισχύουσες μνημονιακές διατάξεις, η συλλογική σύμβαση εργασίας ή η διαιτητική απόφαση που λήγει ισχύει για τρεις μήνες από τη λήξη της και μετά ο εργοδότης μπορεί να προβεί σε μια οριζόντια μείωση των μισθών που αγγίζει ποσοστό 35-40%.
Επανέρχεται, αν ψηφιστεί ο σχετικός νόμος που θα ρυθμίζει το ζήτημα αυτό, η ομαλή και καθολική μετενέργεια της συλλογικής σύμβασης εργασίας, που σημαίνει στην πράξη ότι, όταν λήγει μια συλλογική σύμβαση εργασίας ή μια διαιτητική απόφαση, δεν θα υπάρχει ανατροπή στα μισθοδοτικά καθεστώτα των εργαζομένων. Θα εξακολουθούν να ισχύουν και οι μισθολογικοί και οι θεσμικοί όροι της λήξασας συλλογικής σύμβασης εργασίας ή της διαιτητικής απόφασης, μέχρις ότου υπογραφεί μια νέα συλλογική σύμβαση εργασίας.
Αυτό στην πράξη σημαίνει ότι δεν θα έχουμε μία ανατροπή του μισθοδοτικού και θεσμικού καθεστώτος προστασίας των εργαζομένων, αλλά και ταυτόχρονα μια άρση της στρέβλωσης του αθέμιτου ανταγωνισμού των επιχειρήσεων, που πάρα πολλές φορές, λειτουργώντας και στον ίδιο κλάδο, εκμεταλλευόντουσαν τη διάταξη αυτή και προέβαιναν σε μονομερή μείωση των μισθών, έναντι άλλων που δεν προέβαιναν και αντιμετωπίζονταν διαφορετικά από τον ανταγωνισμό στις μεταξύ τους σχέσεις.
Αυτό πλέον θα αρθεί. Η ομαλότητα στη μισθοδοτική πολιτική μιας επιχείρησης θα αποτελεί κανόνα, ενώ οι εξαιρέσεις βεβαίως θα αντιμετωπίζονται σε κάθε περίπτωση από τις δικαστικές Αρχές.
Επιπλέον, ιστορικής σημασίας αποτελεί η επαναφορά στη ΓΣΕΕ μιας αρμοδιότητας σε εθνικό επίπεδο που την είχαμε γνωρίσει στα χρόνια πλήρους ισχύος της Εθνικής Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας ως προς όλα τα ζητήματα και όχι μόνο ως προς τα θεσμικά, όπως ισχύει σήμερα. Δηλαδή, του ρόλου της ΓΣΕΕ να μπορεί να υπογράφει ύστερα από αίτηση μέλους της κλαδική συλλογική σύμβαση εργασίας εθνικού επιπέδου, η οποία θα ισχύει για το σύνολο των εργαζομένων, ακόμα για εκείνους που δεν είναι συνδικαλιστικά ενταγμένοι, αρκεί να υπογράφει από την εργοδοτική πλευρά μια τριτοβάθμια αντίστοιχη εργοδοτική οργάνωση. Μια τέτοια κλαδική, εθνικού βεληνεκούς, συλλογική σύμβαση εργασίας, θα ισχύει για όλους τους εργαζόμενους και για όλες τις επιχειρήσεις, χωρίς να ελέγχεται το ποσοστό της αντιπροσωπευτικότητας για την κήρυξή της ως υποχρεωτικής. Το ζήτημα δε αυτό, δηλαδή της προϋπόθεσης να κηρύσσεται μια συλλογική σύμβαση υποχρεωτική, σήμερα αγγίζει ένα ποσοστό 51% των εργαζομένων που δουλεύουν στις επιχειρήσεις που συμμετέχουν στην εργοδοτική οργάνωση. Ένα ποσοστό ιδιαίτερα υψηλό για μια εργοδοτική οργάνωση – να καλύπτει δηλαδή το 51% των εργαζομένων του κλάδου. Το ποσοστό αυτό αλλάζει με τη συμφωνία πλαίσιο, από 51% σε 40%.
Η μείωση αυτή δεν είναι σημαντική. Ωστόσο είναι σημειολογική, ώστε να μην υπάρχει αποδυνάμωση των εργοδοτικών συνδικαλιστικών οργανώσεων και να παραμένουν ισχυρές, αποφεύγοντας τη διαρροή των μελών τους, γεγονός που είχε παρατηρηθεί ειδικά την περίοδο των μνημονίων.
