Σήμερα, γιορτάζουμε την πιο μακρά δημοκρατική περίοδο στη σύγχρονη Ιστορία μας, την ολοκλήρωση μισού αιώνα από τότε, που ο Κωνσταντίνος Καραμανλής θεμελίωσε τη μεταπολίτευση και έβαλε τη χώρα στην Ευρώπη, όπου ανήκει.
Το σχέδιό του για πολιτική σταθερότητα-εθνική ενότητα-οικονομική ανάπτυξη-ευρωπαϊκό προσανατολισμό βρίσκεται σήμερα στην πιο πλήρη εξέλιξη και εδραίωσή του από ποτέ.
Στο χρόνια που μεσολάβησαν, συνέβησαν πολλά. Δίπλα στην Ελλάδα που μας πλήγωνε, στην Ελλάδα που ο καθένας μπορεί να συμπεριφέρεται χωρίς κανόνες και σεβασμό στους νόμους και στους συμπολίτες του, αδιαφορώντας για τη συλλογική συνείδηση, υπήρχε πάντα και η Ελλάδα της ακεραιότητας, του φιλότιμου, που κοπιάζει σκληρά, που μας κάνει υπερήφανους.
Πέσαμε πολλές φορές και σηκωθήκαμε περισσότερες. Κάναμε λάθη, αλλά καταφέραμε να προχωρήσουμε μπροστά. Γιατί σίγουρα το ισοζύγιο στη μικρή Ελλάδα με την τεράστια Ιστορία είναι θετικό.
Αναλογιζόμενος τα μεγαλύτερα σφάλματά μας σε αυτή την πορεία, είναι απολύτως ξεκάθαρο, στη δική μου συνείδηση, ότι αυτά είναι η προσκόλληση στον λαϊκισμό και ο φόβος απέναντι στο πολιτικό κόστος.
Το σήμερα όμως έχει μια σημαντική διαφορά από το χθες. Έχει τόλμη. Δεν φοβάται το πολιτικό κόστος. Έχει ακόμα επίγνωση ότι εύκολες λύσεις δεν υπάρχουν, όπως δεν υπάρχουν στην πραγματική ζωή κανενός.
Η σημερινή επέτειος δεν είναι όμως μόνο μια ευκαιρία αναστοχασμού στο χθες. Είναι και μια ευκαιρία προβολής στο αύριο.
Κοιτώντας μπροστά, στα επόμενα 50 χρόνια, θέλουμε μια Ελλάδα με υψηλότερο βιοτικό επίπεδο, με μια ισχυρότερη οικονομία, με κανόνες και με ακόμα ισχυρότερη αμυντική-διπλωματική θέση.
Μόνο που οι στόχοι αυτοί μπορούν να επιτευχθούν υπό δύο αναγκαίους και αδιαπραγμάτευτους όρους: Την τόλμη απέναντι στο πολιτικό κόστος και τη συνειδητοποίηση ότι οι δυσκολίες απαιτούν σχέδιο, μεθοδικότητα και δουλειά.
Τα διδάγματα του χθες ορίζουν να συνεχίσουμε μπροστά με τόλμη για την Ελλάδα που θέλουμε.
