Στη γυναίκα έλειπε πολύ ο γιος της. Όχι, ο γιος ήταν ζωντανός και καλά, όλα ήταν μια χαρά. Απλά δούλευε πολύ, είχε μια νεαρή γυναίκα και ήταν βαρετό να μιλάει με τη μητέρα του.
Έχεις γυναίκα, έχεις φίλους, έχεις συναδέλφους. Ο γιος αγαπούσε τη μητέρα του, αλλά δεν είχε χρόνο να της τηλεφωνήσει.
Συμβαίνει αυτό, δεν είναι τίποτα σπουδαίο. Και η μητέρα δεν επέβαλε τίποτα – γιατί να ασχοληθεί αφού το παιδί τα πήγαινε καλά; Εκείνη όμως βαριόταν και βαριόταν. Δούλευε ως νοσοκόμα, βοηθώντας στη θεραπεία των παιδιών.
Αγαπούσε πολύ τα παιδιά. Το βράδυ επέστρεφε στο σπίτι και μερικές φορές κοιτούσε φωτογραφίες του γιου της Ihor. Του μιλούσα ήσυχα – ήταν ένα καπρίτσιο της μητέρας. Προσευχόμουν γι’ αυτόν. Και ξαναδιάβασα τα μηνύματα του γιου μου – ήταν λίγα. Ευτυχισμένη Ημέρα της Μητέρας και ευτυχισμένα γενέθλια. Και οι φωτογραφίες για το νέο έτος και τα Χριστούγεννα είναι στο παλιό τηλέφωνο.”Αγαπητή μαμά, σου εύχομαι ευτυχία και υγεία, μακροζωία!” – αυτά είναι τα μηνύματα.
Και μια μέρα η μητέρα όντως τηλεφώνησε στο γιο της. Ζήτησε συγγνώμη που τον ενόχλησε. Και του ζήτησε να έρθει να πάρει ένα δώρο – του αγόρασε ένα δώρο. Ο γιος είπε, “Γιατί, μαμά; Έχω τα πάντα!
Ήθελα να έρθω ούτως ή άλλως, αλλά δεν έχω χρόνο. Λοιπόν, θα περάσω, φυσικά, αλλά όχι για δώρο, απλά για να σε δω! “Ήταν ένας καλός γιος, στην πραγματικότητα. Πέρασε τρεις μέρες αργότερα το βράδυ για ένα λεπτό. Έφερε και μια τούρτα. Δεν μπήκε μέσα, αλλά έδωσε την τούρτα στη μητέρα μου: “Αυτό είναι για σένα!” Η μαμά έδωσε επίσης ένα δώρο στον γιο της.
Ήταν ένα πολύ ακριβό iPhone, σχεδόν το τελευταίο μοντέλο, κόστισε πολλά χρήματα, πάρα πολλά χρήματα! Η μητέρα μου χρειάστηκε ένα χρόνο για να μαζέψει χρήματα γι’ αυτό.
Δούλευε και είχε δουλειά μερικής απασχόλησης. Δεν αγόρασε τίποτα για τον εαυτό της, έκανε οικονομία σε όλα, και τώρα αγόρασε ένα δώρο στον γιο της.
Κρατούσε ένα κομψό κουτί με ένα iPhone. Χαμογέλασε τόσο ευτυχισμένη – ήταν πολύ χαρούμενη που ο Ihor είχε επιτέλους έρθει. Τον αγκάλιασε, τον φίλησε και του έδωσε το δώρο. Και έπειτα είπε ήσυχα ως απάντηση στα δυνατά και έκπληκτα λόγια του γιου της: “Αυτό είναι για σένα, Ιγκόρ.
Είμαι λίγο άρρωστος, ξέρεις, και σύντομα θα νοσηλευτώ στο νοσοκομείο. Τηλεφώνησέ μου καμιά φορά, εντάξει;
Και αν δεν μπορείς να μου τηλεφωνήσεις, γράψε μου. Αν δεν μπορείς να μου γράψεις, στείλε μου μια φωτογραφία, εντάξει; Ακόμα κι αν δεν το κάνεις, δεν πειράζει. Σκέφτηκα ότι έχεις πάντα το τηλέφωνό σου στο χέρι σου, ώστε όταν το σηκώνεις, να με θυμάσαι. Και αυτό θα ήταν αρκετό. Απλά θα ξέρω ότι με σκέφτεσαι! “Μια εβδομάδα αργότερα, η μητέρα μου πέθανε. Και ο γιος της έμεινε με αυτό το ακριβό τηλέφωνο, σχεδόν το τελευταίο μοντέλο, και κλαίει όταν το σηκώνει. Κλαίει κάθε φορά. Επειδή σπάνια τηλεφωνούσα, σπάνια έγραφα.
Και εξακολουθούσα να σκέφτομαι ότι υπήρχε ακόμα πολύς χρόνος για να είμαστε μαζί. Ότι μπορείς πάντα να καλέσεις “μαμά” και να ακούσεις την απαλή φωνή της μητέρας σου. Αρκεί να το βρείτε στις επαφές σας και η μαμά σας θα απαντήσει! Υπάρχει ακόμα αρκετός χρόνος για συνομιλίες και μηνύματα Δεν υπάρχει τόσος πολύς χρόνος.
Και επειδή ένα άτομο δεν μας τηλεφωνεί, δεν μας ταλαιπωρεί, δεν μας γράφει και δεν μας ενοχλεί με τίποτα, και εμείς ξεχνάμε να του τηλεφωνήσουμε ή να τον επισκεφτούμε, δεν σημαίνει ότι θα είναι πάντα σε επαφή. Πάντα σε επαφή. Θα έρθει μια μέρα που θα μας πουν: “Εκτός εμβέλειας”. Ακόμα και αν έχουμε το πιο ακριβό και σύγχρονο τηλέφωνο
