«Δεν έχει λιώσει, θα την πάμε στα… αδιάλυτα.». Ένας εργάτης κουβαλά σ’ ένα καρότσι οικοδομής κάτι, σκεπασμένο με σεντόνι που έφερα εγώ όπως μου ζητήθηκε. Ανοίγει έναν λάκκο και ρίχνει το περιεχόμενο του καροτσιού.
Δηλαδή τη μαμά μου. Αφού κλείνει τον λάκκο πρόχειρα, μου επισημαίνει ότι πρέπει να ελέγχω ανά διαστήματα αν έχει αρκετό χώμα από πάνω. Φυσικά έφυγα περισσότερο τσακισμένη κι από τότε που έγινε η κηδεία. Μετά από μια εβδομάδα είμαι πλέον τσαντισμένη, γιατί αν η εκκλησία θεωρεί ότι η καύση είναι «περιύβριση νεκρού» η διαδικασία που περιέγραψα τι είναι; Οι στάχτες είναι πιο αξιοπρεπείς!
Όλοι μας έχουμε χάσει αγαπημένα μας πρόσωπα.Ίσως η πιο δύσκολη στιγμή είναι αυτή της ταφής γιατί εκεί συνειδητοποιείς ότι αυτό είναι το οριστικό αντίο. Αν δεν υπάρχει όμως… μόνιμη τελευταία κατοικία αυτό το αντίο δεν είναι οριστικό αλλά πολύ πιο επώδυνο.
Έτσι αφού πέρασε η τριετής ανάπαυση στο χώρο του κοιμητηρίου ήρθε το μπιλιετακι του δήμου για εκταφή. Σημειωτέον οτι ούτε μια μέρα μετά την τριετία είναι δεν είναι χωρίς επιπλέον χρέωση – το κόστος είναι 100 ευρώ ανά μήνα (μετάφραση: έλα και περιμένουν κι άλλοι!).
Ήρθε η μέρα λοιπόν. Ο κόμπος στο στομάχι ήταν εκεί, οι μνήμες εκεί, ο πόνος εκεί. Επτά και μισή το πρωί που σχεδόν δεν είχε ξημερώσει μέσα στο νεκροταφείο παίρνουμε πρώτοι σειρά.
Καταφτάνει ένας μικρός φορτωτής και δυο εργάτες που πιάνουν αμέσως δουλειά. Μέσα σε ένα τέταρτο κι αφού είσαι σε απόσταση ασφαλείας, σου ανακοινώνουν: «Πλησίασε, δεν έχει λιώσει, θα την πάμε στα… αδιάλυτα.» Επειδή ο εγκέφαλος δεν λειτουργεί πια, ακολουθώ έναν εργάτη που κουβαλά σ’ ένα καρότσι οικοδομής κάτι, σκεπασμένο με σεντόνι που έφερα εγώ όπως μου ζητήθηκε.
Φτάνουμε σε ένα σημείο στο νεκροταφείο που έχει μόνο στήλες με ονόματα, ανοίγει έναν λάκκο και ρίχνει το περιεχόμενο του καροτσιού. Δηλαδή τη μαμά μου.
Αφού κλείνει τον λάκκο πρόχειρα, μου επισημαίνει ότι πρέπει να ελέγχω ανά διαστήματα αν έχει αρκετό χώμα από πάνω. Δεν θέλω να σκέφτομαι ΤΙ γίνεται αν δεν έχει χώμα από πάνω!
Πλησιάζω πιο κοντά και διαπιστώνω ότι για να φτάσω στο σημείο που για έξι μήνες θα βρίσκεται η μητέρα μου πρέπει να πατήσω ουσιαστικά πάνω από σορούς σκεπασμένους με χώμα! Κυριολεκτώ!
Φυσικά έφυγα περισσότερο τσακισμένη κι από τότε που έγινε η κηδεία. Μετά από μια εβδομάδα είμαι πλέον τσαντισμένη, γιατί αν η εκκλησία θεωρεί ότι η καύση είναι «περιύβριση νεκρού» η διαδικασία που περιέγραψα τι είναι;
Σίγουρα το κείμενο μου δεν ταιριάζει με την θεματολογία όσων διαβάζω κι εγώ εδώ μέσα. Αλλά βρε παιδιά, επειδή κάποια στιγμή θες να μην το ζήσει κι άλλος αυτό, γι αυτό και το έγραψα.
Ηθικό και όχι χριστιανικό δίδαγμα; Οι στάχτες είναι πιο αξιοπρεπείς! Καύση και πάλι καύση.
Χριστίνα
Πηγή: mikropragmata.lifo.gr
