Υπάρχει μια ανησυχητική στιγμή στην ταινία Γυμνοί στον Ήλιο, τη μεταφορά του μυθιστορήματος της Πατρίσια Χάισμιθ, Ο ταλαντούχος κύριος Ρίπλεϊ, από τον Ρενέ Κλεμάν, το 1960, όπου ο ήρωας, ο θρυλικός Τομ Ρίπλεϊ, συλλογίζεται το νέο του φόνο.
Κάθεται με ένα ποτήρι κρασί στο χέρι και το απολαμβάνει αργά. Τα μάτια του, το επίκεντρο της λήψης, είναι το πιο καθαρό γαλαζογκρί. Σαν μάρμαρα, είναι όμορφα, αλλά είναι κρύα, γυάλινα και άδεια. Είναι τα μάτια του Αλέν Ντελόν και θα τον έκαναν αστέρα μέσα σε μια νύχτα.
Συχνά αποκαλούμενος ως η «αρσενική Μπριζίτ Μπαρντό», χρειάστηκε μόνο μια ταινία, το Γυμνοί στον Ήλιο, για να πάρει ο 25χρονος Ντελόν τον τίτλο του πιο σαγηνευτικού άνδρα στον κινηματογράφο.
Με κάθε ταινία, η απίστευτη ομορφιά και το αδιαπέραστα σκοτεινό ταμπεραμέντο του Ντελόν θα διόγκωναν ακόμη περισσότερο το κύρος του
Νίνο βεντούρα, Ζαν Γκαμπέν και Αλέν Ντελόν / Photo: Wikimedia Commons
Ήταν ο Θεός παντού εκτός από το Χόλιγουντ
Η τεμπέλικη ανεμελιά του Ντελόν, η ψυχρή αποστασιοποίηση, η σκιώδης εκλέπτυνση και η αγγελική αυθάδεια του -που διδάχτηκε, χωρίς αμφιβολία, από τις προηγούμενες σχέσεις του με τον γαλλικό εγκληματικό υπόκοσμο- του χάρισαν μια θέση: δημιούργησε τον «εγκεφαλικό δολοφόνο» του κινηματογράφου.
Μια σειρά «κλασικών» ταινιών ξεκίνησε, από τον Ρόκο και τα Αδέρφια του του Λουτσίνο Βισκόντι την ίδια χρονιά με το Γυμνοί στον Ήλιο, μέχρι τον Γατόπαρδο του Βισκόντι το 1963, τον Δολοφόνο με το Αγγελικό Πρόσωπο του Ζαν-Πιέρ Μελβίλ το 1967 και το αριστούργημα Η Πισίνα του Ζακ Ντερέ το 1969.
Με κάθε ταινία, η απίστευτη ομορφιά και το αδιαπέραστα σκοτεινό ταμπεραμέντο του Ντελόν θα διόγκωναν ακόμη περισσότερο το κύρος του. Αλλά επειδή ο Ντελόν απέρριψε αγγλόφωνους ρόλους (η προσπάθεια που συνεπαγόταν θα κατέστρεφε τη χαρακτηριστική του νωθρότητα) και ένα συμβόλαιο με τον Αμερικανό παραγωγό Ντέιβιντ Σέλζνικ, ήταν ο Θεός παντού εκτός από το Χόλιγουντ.
Ένα εξαιρετικό παρελθόν, ένα μέτριο μέλλον
Τον λάτρευαν άντρες και γυναίκες, από τη Γαλλία μέχρι την Ιαπωνία, ενώ έβγαινε με όλες τις υπεργυναίκες από τη Μιρέιγ Νταρκ μέχρι τη Ρόμι Σνάιντερ. Από τη δεκαετία του ’60 έως τα μέσα της δεκαετίας του ’80, ο Ντελόν κυριάρχησε στο γαλλικό box office και ήταν ο πιο ακριβοπληρωμένος ηθοποιός στην ιστορία της χώρας του.
Το 2018 σηματοδότησε την έκτη και τελευταία δεκαετία του Ντελόν στον κινηματογράφο. Στα 81 του, τότε, με ένα ρεπερτόριο 80 και πλέον ταινιών, για τις οποίες έχει κερδίσει το υψηλότερο κινηματογραφικό βραβείο της Γαλλίας, το Σεζάρ, και του έχει απονεμηθεί η Λεγεώνα της Τιμής, ο Ντελόν αποσύρθηκε.
Η επιλογή ήταν εύκολη: ένα εξαιρετικό παρελθόν, ένα μέτριο μέλλον.
«Αυτοί που χρησιμοποιούν τη φράση ‘ήταν καλύτερα στην εποχή μου’ είναι γερο-ανόητοι»
Η «σχέση» του με τον Σαρλ Ντε Γκωλ
Στις 14 Ιουλίου του 1958, ο Ντελόν στεκόταν κοντά στον Ντε Γκωλ στα Ηλύσια Πεδία κατά τη διάρκεια μιας επιθεώρησης των στρατευμάτων ενώ το πλήθος ζητωκραύγαζε. Ο Ντελόν ήταν ένας άγνωστος νοσοκόμος ανάμεσα σε χιλιάδες. Ο Ντε Γκωλ δεν αναγνώρισε τον Ντελόν μέσα στο πλήθος.
«Αυτό ήταν αναπόφευκτο», εξηγεί ο Ντελόν, υπεροπτικά, χρόνια μετά σε συνέντευξή του στο βρετανικό GQ. «Το 1958, ο Ντελόν δεν ήταν ο Ντελόν. Και όταν έγινε Ντελόν, δεν είχε την ευκαιρία να συναντήσει τον στρατηγό».
Πότε έγινε ο Ντελόν; «Μόνο μετά το Γυμνοί στον Ήλιο», απαντά. «Η ταινία είχε μεγάλη επιτυχία στην Ιαπωνία. Έγινα αυτοκράτορας εκεί. Όλα τα αγόρια ήταν τρελά ερωτευμένα με τον Ντελόν. Έφτιαχναν τα μαλλιά τους σαν τον Ντελόν. Ένας ταξιτζής στο Τόκιο μου είπε: ‘Ώστε είσαι Γάλλος; Σαν τον Αλέν Ντελόν; Στην Ιαπωνία ήξεραν μόνο δύο γαλλικά ονόματα: Ντε Γκολ και Ντελόν».
Το 2013 θα βρει τον Ντελόν υποστηρικτή του ακροδεξιού κόμματος της Γαλλίας, του Εθνικού Μετώπου της Μαρίν Λε Πεν
Photo: Wikimedia Commons
Ο γκωλικός που έγινε ακροδεξιός
Το 2013 θα βρει τον Ντελόν υποστηρικτή του ακροδεξιού κόμματος της Γαλλίας, του Εθνικού Μετώπου της Μαρίν Λε Πεν.
«Είμαι γκωλικός εδώ και 40 χρόνια, αλλά πρέπει να προσαρμοστώ στους καιρούς μας. Πρέπει κανείς να προσαρμόζεται. Είμαι γκωλικός και είμαι σαρκοζικός. Δεν μπορείς να είσαι γκωλικός σ’ έναν κόσμο ολαντισμού. Με το Εθνικό Μέτωπο δεν θα είχαμε φτάσει εδώ, εάν βρισκόταν ακόμη στην εξουσία ο Σαρκοζί. Τελεία» θα δηλώσει ο ηθοποιός στην ελβετική εφημερίδα Le Matin.
Με την Εντίθ Πιάφ
Οι δύο Αλέν Ντελόν
«Υπάρχουν δύο τύποι Ντελόν: ο ενοχλητικός Ντελόν και ο συναισθηματικός Ντελόν. Ο μεγαλομανής και ο νοσταλγός. Τρέφονται ο ένας από τον άλλο» γράφει η Marion Van Renterghem στο βρετανικό GQ.
Ο Αλέν Ντελόν, θετός γιος ενός χασάπη από το Bourg-la-Reine, ήταν πολύ ανήσυχος για να σπουδάσει, οπότε γράφτηκε ως πεζοναύτης στο τέλος του Πρώτου Πολέμου της Ινδοκίνας.
Σημείο καμπής για τον Ντελόν ήταν όταν η φίλη και συνάδελφός του Μπριζίτ Όμπερτ τον σύστησε στον σκηνοθέτη Υβ Αλεγκρέ, ο οποίος του έδωσε το ρόλο του στην ταινία «Στείλε μια γυναίκα όταν ο διάβολος αποτυγχάνει» (Send A Woman When The Devil Fails).
«Δεν είχα ιδέα τι να κάνω», λέει ο Ντελόν, με το χαρακτηριστικό του βλέμμα. «Ο Αλεγκρέ με κοίταξε, έτσι απλά, και μου είπε: «Άκουσέ με, Αλέν. Μίλα όπως μου μιλάς. Κοίτα με όπως με κοιτάς. Άκουσε όπως με ακούς. Μην υποκρίνεσαι. Ζήσε». Αυτό άλλαξε τα πάντα. Αν ο Υβ δεν μου το είχε πει αυτό, δεν θα είχα κάνει ποτέ αυτή την καριέρα».
Με τη Μπριζίτ Μπαρντό
«Έκανα ό,τι ήθελα, με όποιον ήθελα, όποτε ήθελα»
«Αυτοί που χρησιμοποιούν τη φράση ‘ήταν καλύτερα στην εποχή μου’ είναι γερο-ανόητοι. Αλλά όταν το λέω εγώ, είναι διαφορετικό, γιατί είναι αλήθεια: στην εποχή μου ήταν κάτι άλλο, ήταν πραγματικά καλύτερα. Βλέπετε, δεν έχω πια τίποτα να χάσω, τα είχα όλα» θα πει ο Αλέν στην ίδια συνέντευξή του στο GQ, το 2018.
Ανοίγει ένα από τα πολλά φωτογραφικά άλμπουμ που υπάρχουν στο τραπέζι, μπροστά του.
«Κοιτάξτε, είχα απίστευτη τύχη. Ήμουν ευτυχισμένος σε όλη μου τη ζωή, έκανα γυρίσματα με τους καλύτερους. Έκανα ό,τι ήθελα, με όποιον ήθελα, όποτε ήθελα. Μένω στο παρελθόν περισσότερο απ’ ό,τι σκέφτομαι το μέλλον, ναι, γιατί το παρελθόν μου ήταν εξαιρετικό. Το σήμερα απλά δεν συγκρίνεται. Μια ζωή όπως αυτή που είχα δεν έρχεται δύο φορές. Γι’ αυτό δε μετανιώνω για τίποτα».
Με τη Ρόμι Σνάιντερ
«Οι γυναίκες είχαν όλες εμμονή μαζί μου»
Πώς μπορεί κανείς να μην υποκύψει στη νοσταλγία όταν έχει ζήσει μια ζωή όπως αυτή του Ντελόν; Αλλά ο Ντελόν έφτανε τη νοσταλγία σε νέα επίπεδα. Το γραφείο του στο Παρίσι στη λεωφόρο Haussmann ήταν εκπληκτικό, σύμφωνα με τις περιγραφές: ο Αλέν Ντελόν βρίσκεται παντού.
Δεν υπήρχε τοίχος, τραπέζι ή γωνία χωρίς μια φωτογραφία του ίδιου. Μερικές φορές παρεμβάλλονταν φωτογραφίες των σκύλων του ή της Ρόμι Σνάιντερ ή του Λουκίνο Βισκόντι. Χαμένες μέσα σε όλη αυτή την ακαταστασία ήταν οι φωτογραφίες μιας γυμνής Μέριλιν, της Έντγουιτζ Φεϊγιέρ και του γκωλίστα Ζακ Σαμπάν-Ντελμά.
«Είμαι όμορφος. Και φαίνεται, αγάπη μου, ότι ήμουν πράγματι πολύ, πολύ, πολύ, πολύ, πολύ, πολύ όμορφος. Οι γυναίκες είχαν όλες εμμονή μαζί μου. Από τότε που ήμουν 18 μέχρι τότε που ήμουν 50» θα πει ο ίδιος για τον εαυτό του χωρίς καμία μετριοπάθεια.
Ήταν το αντικείμενο του πόθου για τόσους άνδρες όσο και για γυναίκες. Το συνειδητοποίησε για πρώτη φορά όταν ένας φίλος τον πήγε στο Saint-Germain-des-Prés στα μέσα της δεκαετίας του ’50, για να συναντήσει τους λογοτέχνες ανάμεσα στα εμβληματικά παρισινά καφέ De Flore και Les Deux Magots. «Συνειδητοποίησα ότι όλοι με κοιτούσαν. Οι γυναίκες έγιναν το κίνητρό μου. Τους χρωστάω τα πάντα. Ήταν εκείνες που με ενέπνευσαν να δείχνω καλύτερα από οποιονδήποτε άλλον, να στέκομαι πιο δυνατός και ψηλότερος από οποιονδήποτε άλλον και να το βλέπω στα μάτια τους».
«Του ταιριάζει περισσότερο η θλίψη παρά η χαρά»
Ο Ντελόν, στα 81 του πια και στη συνέντευξή του στο GQ, παραδέχεται ότι δεν βλέπει τις ταινίες του, επειδή σχεδόν όλοι οι συνάδελφοί του ήταν νεκροί. Ο ηθοποιός δεν μπορεί να σταματήσει να μετράει αυτούς που είναι ακόμα ζωντανοί και τον στοιχειώνουν αυτοί που φεύγουν. Παρακολουθεί τακτικά κηδείες και μνημόσυνα – του αρέσει η επισημότητα.
«Του ταιριάζει περισσότερο η θλίψη παρά η χαρά», λέει ο φίλος του, ο σκηνοθέτης Φιλίπ Λαμπρό και συνεχίζει: «Κάθε μέρα, η μοναξιά κερδίζει λίγο περισσότερο έδαφος για τον Ντελόν. Μοιράζει τον χρόνο του ανάμεσα στο γραφείο του στο Παρίσι, το διαμέρισμά του στη Γενεύη και το εξοχικό του στο Ντουσί, μεταξύ Οσέρ και Ορλεάνης, μαζί με τον Λούμπο, τον τελευταίο του σκύλο. Πενήντα άλλα σκυλιά είναι θαμμένα στον κήπο του. Ο Ντελόν έχει ήδη ετοιμάσει την ταφή του σε ένα παρεκκλήσι, δίπλα στα νεκρά κατοικίδιά του».
*Με στοιχεία από gq-magazine.co.uk / Αρχική Φωτό: Flickr
in.gr
